Deze enorme kerk is een voorbeeld van organisch bouwen, een richting in de architectuur die zich laat inspireren door de natuur. Gaudí geldt – met Rudolf Steiner – als één van de grondleggers voor deze richting. Het ‘terug naar de natuur’ maakte deel uit van een heropleving van de Romantiek, die in de 2^e helft van de 19^e plaats vond . Dit  was destijds mede een reactie op de industrialisatie. Gaudí’s inspiratie door de natuur komt niet alleen tot uitdrukking in de vormgeving van zijn bouwwerken, maar ook in bijvoorbeeld de materiaalkeuze en kleuren. Ook het bouwen zelf leek bij Gaudí veelal op een natuurlijk groeiproces: werktekeningen waren slechts schetsmatig  en elke volgende bouwfase moest vooral op een natuurlijke wijze bij de voorgaande aansluiten: vanzelf een langdurig proces. In het aansluiten bij de natuur lag voor Gaudí een aansluiten bij de schepping Gods: in de natuur én in de mens gaat die schepping altijd voort. Zijn bouwstijl was voor hem een kwestie van ‘navolging’. Bij bewoners, bezoekers en voorbijgangers van Gaudí’s bouwwerken wilde hij eenzelfde soort verwondering, verheffing en eerbied opwekken als je in de natuur kan overkomen. Theologisch kun je parallellen zien tussen Gaudí’s bouwstijl  en het gedachtegoed van bijvoorbeeld Thomas van Aquino en Spinoza. Maar ook in de huidige internationale politieke situatie én de aandacht voor het milieu zitten meer actuele parallellen met Gaudi’s  werken en tijd. Bram Rutgers van der Loeff (1949) is politiek econoom . In de jaren ’80 hield hij zich onder meer bezig met de zgn. ‘Economie van het Genoeg’ (van o.a. Bob Goudzwaard en Harry de Lange). Bij VNO-NCW was hij werkzaam op het gebied van maatschappelijk (verantwoord) ondernemen en van ondernemerschap en levensbeschouwing.